Film-legenda z 1985 roku. Złote dziecko ery VHS. Kultowy hit równie kultowej wytwórni Cannon. Obraz, który dekady temu rzucił na kolana dzieci i młodzież w wieku od lat 10 do 40. Zjawisko, o którym się mówiło, myślało i które się naśladowało – czy to machając rękoma na przerwach w szkole, czy też zapisując do sekcji karate. Tytuł nadal wzbudza emocje. Pomimo że rozgrzewał do czerwoności głowice magnetowidów, odtwarzany do bólu i przy wielu repetycjach, a Polsat przypominał go w niegdyś regularnie, wciąż przyciąga widzów. Ale nic dziwnego. Taką przygodę chce się przeżyć więcej niż Armstrong to tajemniczy i małomówny żołnierz. Tylko on będzie w stanie dać odpór wojownikom ninja, którzy zaatakują wojskowy konwój. I tylko Joe – z pomocą zaprzyjaźnionego kaprala Jacksona – stanie naprzeciwko korupcji, kłamstwu i setkom zamaskowanych ninja kontra japońscy wojownicy na Filipinach – takie danie zaserwowała nam izraelska wytwórnia Cannon i urodzony w Polsce reżyser Sam Firstenberg. Twórcy użyli tak prostych i nośnych kodów kulturowych, że film wnikał gładko w umysły ludzi na całym świecie. No bo każdy i wszędzie wie, że fajnie jest być niezniszczalnym kozakiem. Gromić złych i ratować księżniczki. Mieć super kumpla, który pójdzie za tobą do piekła. Scenarzysta podniósł jeszcze atrakcyjność dania, łącząc w jednym dziele dwa egzotyczne i podniecające czynniki. Po pierwsze, nasz heros jest jankesem, co dla pożerających kasety z zachodnimi filmami zawsze stanowiło gratkę. Po drugie, jest ninja, co czyniło go gigantem kasetowego światka. Elektryzował już sam tytuł, a przecież był to tylko wstęp do rozkosznych bajdurzeń o łapaniu strzał w locie i rozkwaszaniu złych (czytaj: nieamerykańskich) ninja. I tu zaczyna się prawdziwa melasa. Bo Amerykański ninja to kino akcji i przygody, którego naiwność i niedojrzałość oraz nie najwyższy budżet (ledwie milion dolarów) zostają przysłonięte taką ilością potyczek, strzelanin i szeroko rozumianego herosowania, że łapiemy się za serce i skandujemy: “Joe! Joe! Joe!”. Tak, moi państwo, to nie jest poważna, dojrzała Szklana pułapka, lecz piaskownica kina akcji. Ale jaka! Jako widz jestem nią odurzony, jako recenzent muszę rzucić dziesięć gwiazdek przy wpisy<